Tour for Life sfeerimpressie

Tour for Life is acht dagen lang genieten van indrukwekkende landschappen en een intense teamgeest. Acht dagen lang het beste uit jezelf halen. Door deel te nemen aan Tour for Life help je Artsen zonder Grenzen om mensenlevens te redden. Elke slag van jouw pedaal levert geld op waarmee ze medische noodhulp kunnen verlenen. In acht dagen van Italië naar Zuid Limburg over klassieke en wereldberoemde cols. De teams bestaan uit 6 tot 12 renners en twee begeleiders. Per team moet er minimaal 15.000 euro worden ingelegd.

Eindelijk was het dan zover. In een Mercedes Sprinter gingen wij met z’n drieën op vrijdag 30 augustus op naar Bardoneccia, Noord Italië. Via de Westerein, Goutum en Joure reden wij in mooi zonnig weer  via de polder richting Antwerpen. Daar stuurde de Tom Tom ons via Brussel en Luxemburg door naar Frankrijk. In Luxemburg hebben wij voor Nederlandse begrippen goedkoop kunnen tanken. Het scheelde al gauw z’n 40 cent per liter! Na 925 km hebben wij overnacht in hotel  Kyriad in Beaune. De volgende dag verder richting Italië. Via Lyon, Grenoble naar camping Le Colporteur in Bour d’Oisans. De eerste camping die de Tour zal aandoen na de start op zondag. Hier was de bouwploeg al druk doende alles goed neer te zetten voor de “volksverhuizing” van ca. 750 personen.

Ook hebben wij de massageruimte bekeken. Waarom de massageruimte? Simpel, wij behoren alle drie tot het massageteam. Dat bestaat uit fysiotherapeuten, sportmasseurs en een manuele therapeut (tevens coördinator van Tour for Life). Via de Col du Lautaret door naar Bardoneccia, Italië. De weg er naar toe was voor mij nieuw en adembenemend voor wat betreft de Alpen, de bergtoppen, de bergweggetjes, de haarspeldbochten en de hoogteverschillen. Fantastisch gewoon. De oren zaten dan weer dicht of knapten weer open door de hoogteverschillen. Onderweg een aantal foto’s genomen om het vast te leggen. In totaal hebben wij in twee dagen 1437 km afgelegd om hier te komen.

Na de overnachting in een hotel startte de Tour op zondag 1 september om 09.00 uur. Alle groepen werden één voor één weggeschoten voor de eerste etappe Bardoneccia – l’Alp d’Huez. Een afstand van 110 km met daarin drie cols: Col de l’Echelle (1860m), Col du Lauteret (2058m) en l’Alp d’Huez (1860m). Mijn maten heb ik voor de Col du Lauteret  uit de bus gezet en die zijn daarna naar de Camping Le Colporteur in Bour d’Oisans gefietst. Onderweg genoten van de omgeving.

Terwijl de fietsers onderweg zijn zetten teamgenoten de slaaptentjes neer op de camping. En in no time staat er honderden tentjes bij op de camping.  Alle teams doen hun werk om de Tour tot een succes te maken. Zo is er een opbouw- en afbraakploeg die de grote tenten verzorgd, een kookploeg met keukenapparatuur in een trailer van 21 meter, een wasploeg, een afwasploeg, een massageteam en mecaniciens.

Van de afbraakploeg zag je het meeste, omdat die je tijdens het ontbijt, bij wijze van, de banken onder je billen vandaan haalt om weer op te breken. ’s Middags zetten ze alles op in ongeveer 3 uren en ’s morgen breken ze alles weer af in ongeveer 3 uren. Zo zit je plotseling met 750 personen op een rustige camping en een dag later zijn we weer vertrokken.

’s Middags de massageruimte ingericht en van 16.00 uur – 22.00 uur en diverse renners behandeld. Onze administratie zorgde met de inschrijving voor een goede planning, zodat de massages vlotjes achter elkaar door liepen. Als er een bijzondere klacht voorbij kwam dan stonden wij met een man of vier, vijf bij de manueel therapeut om te zien hoe hij deze klacht onderzocht en welke behandeling hier uit voort kwam.

Na gedane arbeid even lekker nazitten met z’n allen. Een flesje bier een wijntje en een geweldige sfeer in het team. Ik overnachte in de massageruimte en dat voldeed prima. Na gelang de Tour vorderde gingen er steeds meer collega’s in de massageruimte pitten. Super gezellig en het scheelde tentjes opzetten en afbreken.

Op dag twee zijn twee collega’s de l’Alp d’Huez opgefietst en ik heb hem bedwongen met de Mercedes Sprinter. Een volstrekt nieuwe ervaring om een berg met een auto op te rijden. De haarspeldbochten en de hoogteverschillen, om over het uitzicht maar te zwijgen zo mooi. Wel even vastgelegd met een foto natuurlijk. In Albertville hebben we onze derde persoon weer opgepikt. Die had de Col de la Madeleine gefietst.  Daarna weer doorgereden naar de volgende camping, waar zich het hele ritueel weer herhaalde. En het bleef maar mooi weer. Etappe na etappe, indruk na indruk, massage na massage, fantastisch om dit te mogen meemaken.

Zonder TomTom kom je nergens. Dus iedere keer weer nieuwe coördinaten invoeren en maar weer rijden over de mooiste toeristisch routes. Van de ene controle post naar de andere, om ook wat van de Tour zelf te kunnen meemaken. En de Tom Tom geeft iedere keer weer aan waar je langs moet. Tot vervelens toe: “ga recht door, over de rotonde 2^e afslag”, om maar een voorbeeld te noemen. Op een gegeven moment hoor je dan alléén maar onze lieftalige Vlaamse dame roepen: “sjaa ré d’or over de rotonde, 2^e afslag”. Je hoort een franse tongval en neemt niet meer goed op wat ze zegt. Haarspeldbochten worden aangegeven als: “aan het “einde” van de weg links of rechts af”.

Op de derde dag zijn wij naar CP1 (checkpoint 1) gegaan. Deze stond op een mooie plek van de Place de La Croisette en hier had je een schitterend uitzicht op de Mont Blanc. Door zelf mee te maken wat bergen zijn, haarspeldbochten en hoogteverschillen heb ik veel meer respect gekregen voor de renners die meededen aan deze Tour for Life om in 8 dagen bijna 1300 km af te leggen. In dit geval in schitterde weersomstandigheden.

Op de vijfde dag met Hein mee geweest. Samen koffiegedronken en hij heeft mij Jeu de Boules geleerd. Daarna de massageruimte meegeholpen met inrichten. Sommige wielrenners waren zo blij met ons dat ze zelfs flesjes bier of een fles wijn als dank achterlieten. Op de ochtend van de 6^e dag eerst even lekker gezwommen in het koele water van Lac de Longemer. Daarna zijn wij weer op weg gegaan naar de volgende camping. Mijn collega manueel therapeut was niet eerder tevreden als hij ook nog bij een Decathlonwinkel was langs geweest. In Nancy zijn wij via, via bij een terecht gekomen. Een hele grote winkel voor sportartikelen. Hier kun je niet anders dan slagen als je nog iets nodig hebt voor het wielrennen of en ander sport. En behoorlijk goedkoop ook nog.

Op de zevende dag zijn wij in Verdun geweest en hebben daar een o.a. een film gezien over de 1^e WO en het Ossuaire de Douaumont (het knekelhuis). Na een rit van 164 km konden wij net op tijd de laatste camping bereiken in de Ardennen. De enige camping waar we in een tent moesten masseren en slapen. Ik had intussen even contact gehad met Erica, een van het ambulancepersoneel die ook de logistiek verzorgde. Van haar kreeg ik een brancard aangeboden om op te slapen. Dit heb ik ook gedaan, zij het maar kort, want de feestavond liep ietsje uit richting 01.00 uur en om 06.15 uur was ik er al weer af.

Het mooie weer was op. Zaterdagmiddag was het gaan regenen en de temperatuur was gehalveerd naar 15-17 graden C. ’s Nachts met dikke druppen op het tentdoek leek er van echt slapen niet veel te komen. Bij onze bus, waar onze manueel therapeut de hele tour ’s nachts in lag te pitten, lag een waar zwembad voor de deur, zoveel regenwater was er gevallen. Als je er in zou gaan staan, dan stond je werkelijk tot in je enkels in het water. Gekeken naar het opbouwen van de ontbijttent en gesproken met een renner/massageklant, Dr. Roland Goetgeluk. Deze persoon was zo blij met het massageteam dat hij voor mij een stukje schreef voor mijn eigen website.

Op de laatste dag nog wat beleefd. Onvoorstelbaar. Rond 13.30 uur waren wij met z’n vijven in een cafetaria beland. We bestelden 4 pannenkoeken en 1 bal gehakt met patat. Na 45 min.  vroegen wij ons af waar de bestelling bleef. Nog eventjes zei de bazin. Na een kwartier weer reactie gegeven. Ja, nog 5 minuten. Weer niets. Ik stond op en wilde afrekenen voor de cola. Toen stonden de anderen ook op en werden we, nog net niet hardhandig, het pand uitgezet. 5 kwartier wachten op zoiets simpels, niet te geloven.

Op de finishplaats foto’s gemaakt van de binnenkomst en een patatje gegeten dat binnen 10 minuten werd geserveerd. Rond 17.45 uur weer teruggereden naar huis met veel nieuwe indrukken en een tevreden gevoel. Volgend jaar is er weer een Tour for Life. Wie weet ben ik er dan wel weer bij. Voor meer informatie zie de website: Tour for Life